spojrzenia.

spojrzał w jej oczy. tak po prostu, jakby cały świat przestał istnieć, a on w tych źrenicach zaczął szukać odpowiedzi. zbliżał się powoli, chociaż tak pewnie jak tylko on potrafi. nie dała się zbić z tropu i tylko lekko przymknęła powieki. tak bardzo bała się teraz słów, że zrezygnowała z zadawania pytań. powietrze stało się cięższe i bardziej rozgrzane. a może to przyśpieszone bicie serca spowodowało podniesienie ciśnienia? atmosfera zagęszczała się, a odległość między nimi stawała się coraz bliższa. wzajemny uśmiech subtelnie oczyszcza atmosferę, chociaż wiedzą dobrze, co się pod nim kryje.

spojrzała mu w oczy. zapach jej perfum powoli przyśpieszał jego tętno. poczuł jakby przeszywała go wzrokiem. jakby już wiedziała o nim wszystko. i jakby poznała jego myśli. a przecież obiecał sobie, że zostaną tajemnicą. bo nie wie, nie wie nic, a nie chce jej zranić. czasem gdy na nią patrzy, widzi jaka jest krucha. zdobywa go uśmiechem, na widok którego uginają mu się nogi. plastyczne impulsy nerwowe przesyłają sygnały do mózgu, że to ta dziewczyna. że to ona zawróciła mu w głowie.

popatrzyli sobie w oczy. nie pierwszy i zapewne nie ostatni raz spostrzegli odbicie wspólnego marzenia. marzenia, które każdego dnia zamieniają w niepewność i wmawiają sobie złudzenia.